Գործնական աշխատանք, 6-րդ դասարան
Դարձվածաբանական բառարանից օգտվելով` գլուխ, սիրտ, հոգի, ականջ, ձեռք բառերով գրիր երեքական դարձվածք իրենց բացատրություններով:
Գլուխ-գլուխ ազատել – մի բանից ազատվել, գլխում չտեղավորվել-ի վիճակի չլինել, գլուխ անցնել գլխավորվել
Սիրտ-սիրտ անել-քաջություն ունենալ, սիրտ դնել-նվիրել, սիրտը ահ ընկնել-վախենալ
Հոգի-հոգին ազատել-չարչարանքից, հոգեհան լինել-սաստիկ տանջվել, հոգ անել-մտածել
Ականջ-ականջ դնել-ունկն դնել, ականջ անել-լսել, ականջը բամբակ-չլսել
Ձեռք-ձեռք առնել-ծախրել, ձեռքը բարձրացնել-խփել, ձեռք բերել-մի բանի տիրապետել
2.Տրված դարձվածքները հոմանիշ բառերի և արտահայտությունների փոխարեն գրի՛ր:
Փոխ է տալիս, լավության տակից դուրս գա, գլխիդ մի փորձանք գա, ամբողջ աշխարհը, քեզնից երես դարձնեն:
Դերձակը վարսավիրի աշակերտին մի փոքր գումար է պարտքով տալիս: Սա էլ, որ երախտագիտությունը հայտնի, ասում է.
— Ընկե՛ր ջան, թե քեզ դժբախտություն լինի, կամ բոլորը, հերն ու մերդ էլ լքեն քեզ, արի, ես քո մազերը ձրի կտրեմ:
Դերձակը վարսավիրի աշակերտին մի փոքր փոխ է պարտքով տալիս: Սա էլ, որ լավության տակից դուրս գա, ասում է.
— Ընկե՛ր ջան, թե գլխիդ մի փորձանք գա, ամբողջ աշխարհը, քեզնից երես դարձնեն, արի, ես քո մազերը ձրի կտրեմ:
3.Տրված բառերը հոմանիշ դարձվածքների փոխարեն գրի՛ր:
Շնչում է, հուզվում է, արթնանում է, բարձրանում է, պարզվում է, կատարվածը, հետապնդում է:
Ծաղիկը գնում է, ի՛նչ է տեսնում. այգու մեջ մի զմրուխտ պալատ, պալատի մեջ ոսկի դագաղ, դագաղի մեջ մի ջահել, գեղեցիկ երիտասարդ, որը ոչ քնած է, ոչ մեռած, շունչը վրեն հազիվ տրփում է: Տեսնում է թե չէ, սիրտը փուլ է գալիս, էլ չի դիմանում, լաց է լինում ու կռանում է, համբուրում: Արտասուքի կաթիլներն ընկնում են երիտասարդի երեսին. երիտասարդը հանկարծ բաց է անում աչքերն ու վեր է կենում, կանգնում, ինչպես էն դրախտում բուսած սոսիներից մեկը:
Դու մի՛ ասիլ՝ հենց ինքը Արին-Արմանելին է, որ կա:
— Ո՞վ ես դու, սիրո՛ւն աղջիկ,- հարցնում է Արին-Արմանելին,- և ինչպե՞ս ընկար էս աշխարհը:
Ու Ծաղիկը կանգնում պատմում է իր գլխին եկածը, թե ինչպես ինքը գերի էր Սպիտակ դևին, որ այժմ էլ ետեիցն է ընկել ու հալածում է իրեն:
Ծաղիկը գնում է, ի՛նչ է տեսնում. այգու մեջ մի զմրուխտ պալատ, պալատի մեջ ոսկի դագաղ, դագաղի մեջ մի ջահել, գեղեցիկ երիտասարդ, որը ոչ քնած է, ոչ մեռած, շնչում է հազիվ տրփում է: Տեսնում է թե չէ, հուզվում է, էլ չի դիմանում, լաց է լինում ու կռանում է, համբուրում: Արտասուքի կաթիլներն ընկնում են երիտասարդի երեսին. երիտասարդը հանկարծ արթնանում է ու վեր է կենում, կանգնում, ինչպես էն դրախտում բուսած սոսիներից մեկը:
Դու մի՛ ասիլ՝ հենց ինքը Արին-Արմանելին է, որ կա:
— Ո՞վ ես դու, սիրո՛ւն աղջիկ,- հարցնում է Արին-Արմանելին,- և ինչպե՞ս ընկար էս աշխարհը:
Ու Ծաղիկը բարձրանում է պարզվում է իր գլխին կատարվածը, թե ինչպես ինքը գերի էր Սպիտակ դևին, որ հետապնդում է ու հալածում է իրեն: